TrendyFreddy® Issue 7: about movie posters

Σε αυτό το τεύχος, δώσαμε την ευκαιρία στους δημιουργούς να ασχοληθούν με κάτι που δύσκολα θα κληθεί να κάνει ένας έλληνας designer: τον σχεδιασμό κηνιματογραφικής αφίσας. Επιλέξαμε λοιπόν γνωστές και κλασσικές ταινίες, μιλήσαμε με ανθρώπους που σχεδιάσανε αφίσες, φέραμε κόσμο απ έξω και γενικά κάναμε διάφορα όμορφα πράγματα. Το μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο τεύχος μας είναι εδώ, enjoy!

Μυρτώ Unveiled

Η Δώρα (@zoulapaki) σχολίασε στο facebook για το TrendyFreddy #2 πως της άρεσε ”..ειδικά η εικονογράφηση με το γουρουνάκι στο δάσος”. Ακολουθεί συνέντευξη  με την κυρία που μας χάρισε αυτό το δισέλιδο. Σας παρουσιάζουμε χωρίς άλλα λόγια την υπέροχη Μυρτώ Ορφανουδάκη

1. Ποια είναι η πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς το πρωί; Ποια η τελευταία σκέψη της ημέρας;

Φαντάζομαι πως αναφέρεσαι στην σημαντική σκέψη της ημέρας και δεν αναφέρεσαι σε αυτή που αφορά το κατούρημα, πλύσιμο και παρασκευή καφέ. Κάθε μέρα η ίδια σκέψη που έχω το πρωί είναι πως να οργανώσω την σκέψη μου – τις ιδέες μου – τις επιθυμίες μου.Κάθε βράδυ διαπιστώνω πως είμαι ανίκανη να τα οργανώσω, διότι δημιουργώ μέσα στη μέρα άλλες σκέψεις, άλλες ιδέες και άλλες επιθυμίες. Τραγικό, αλλά νομίζω ότι είναι πέρα ως πέρα ανθρώπινο (προσπαθώ να δικαιολογηθώ).

2. Τι μασουλάς όταν δουλεύεις;

Συνήθως δεν μασουλάω αλλά πίνω. Νερά, χυμούς, γάλατα, ρακές, καφέδες, ξανά ρακές…

3. Ποια είναι η αναζήτηση στο google για την οποία ντρέπεσαι;

Αν ντρεπόμουν δεν θα τις ανέφερα.  Έτσι λοιπόν έχω αναζητήσει, το όνομα του πρώην μου για να βρω αναφορές και να μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι καταλήγοντας στο να ρίχνω μπινελίκια, έχω αναζητήσει λέξεις που νομίζω πως γράφω ανορθόγραφα (που στην τελική δεν “νομίζω”, όντως τις γράφω ανορθόγραφα) και φυσικά έχω αναζητήσει την ονομασία του δικτυακού μου τόπου (για να τσεκάρω ποιός εκθειάζει και ποιός μπινελικώνει). Όχι, δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουν το ονοματεπώνυμό τους στο google. Τελευταία φορά το έψαξα το 1999 (στον καιρό της Γαλιλαίας).

4.Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα;

Η διαδρομή από το σπίτι μου στην Κρήτη μέχρι την κορυφή του γειτονικού βουνού. Κάποτε έκανα αυτή τη βόλτα, στα νιάτα μου, κάθε μέρα τα καλοκαίρια για να μαζέψω φασκόμηλο. Η ανάβαση είναι δύσκολη, απόκρυμνα βράχια, πολλά αγγάθια αλλά κι αυτό είναι μέρος της επιθυμίας να φτάσω στην κορυφή στην οποία υπάρχει μία ενετική ακρόπολη. Στην κορυφή του βουνού (καλά μην φανταστείς ότι είναι κανένας Όλυμπος) μπορείς να ακούσεις τους κατοίκους του χωριού όταν κάνουν εξωτερικές δουλειές. Το οροπέδιο δείχνει από εκεί μεγαλοπρεπές και σπουδαίο. Οι ελιές, τα αμπέλια, τα μποστάνια και οι μύλοι. Τα μετόχια, η αγριάδα και το γειτονικό χωριό.

5. Γιατί το nick σου είναι cyberela?

Μεγάλη ιστορία. Είχα έναν παρανοϊκό – διαστροφικό (με την καλή έννοια) καθηγητή στη σχολή μου που μας έγραφε διάφορα κείμενα μυθιστορηματικού ύφους αλλά ερωτικού περιεχομένου. Έπρεπε να σχεδιάσουμε βασισμένο στο κείμενο έναν δικτυακό τόπο σοφτ πορνό – εδώ ξέρω ότι σοκάρω – που να μην προσβάλλει με το περιεχόμενό του τους χρήστες. Ήταν μία από τις δυσκολότερες ασκήσεις στον web σχεδιασμό. Το δικό μου κείμενο έλεγε για τις περιπέτειες της Cyberella. Από τότε με φώναζε ο καθηγητής έτσι και έμεινε.

6. Τι έχεις να δηλώσεις για την απαγόρευση αφόδευσης χοίρων;

Η απαγόρευση αυτή είναι καταχρηστική και παράνομη! Οι χοίροι είναι από τα εξυπνότερα ζώα στον πλανήτη και άκρως παρεξηγημένοι. Δεν έχει υπάρξει άλλο ζώο που κάνει λασπόλουτρα – σπα για να φροντίσει το ευαίσθητο δέρμα του! Τα ζωντανά έχουν κάθε δικαίωμα να αφοδεύουν στα χωράφια της προτίμησής τους! Τέτοιες απαγορεύσεις μόνο προβοκατόρικες μπορούν να χαρακτηριστούν. 😛

7. Τι θα ήθελες να απαγορεύεται; Τι θα ήθελες να επιτρέπεται;

Σίγουρα θα ήθελα να απαγορευτούν οι σειρές Halo (υπάρχουν και καλύτερα παιχνίδια 1st person), ο Καρατζαφέρης, τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα (αυτό μπορεί να συμβεί κιόλας), οι πρωινές εκπομπές Αυτιά και Παπαδάκη, τα Golden Boys, η ανεργία, τα 700 – 1000 ευρώ μισθός, η παραγωγή άσπρων βιντεοκονσόλων, το 1.2 ευρώ νταβατζιλίκι στην τράπεζα, τα προϊόντα της Microsoft, οι πόλεμοι, οι κακόγουστες τεράστιες πινακίδες σε ταβέρνες – αντιπροσωπίες – επιπλοποιεία στην επαρχία και ο Sonic ο σκαντζόχοιρος.

Θα ήθελα να επιτρέπεται η είσοδος στο XBOX LIVE σε χρήστες με “αναβαθμισμένες” κονσόλες, η αλήθεια στην t.v., οι βόλτες με τον σκύλο στα Αθηναϊκά πάρκα, η ύπαρξη ενός Apple Store (ή και δύο) στην Ελλάδα, να ιδρύσεις εύκολα μία εταιρία, να μπορεί να βρει το δίκιο του κάποιος στο δικαστήριο, να μπορεί να μπει κάποιος στα μέσα μαζικής μεταφοράς με τον σκύλο του, να διαμαρτυρηθεί κάποιος χωρίς να φάει ξύλο και χημικά από την αστυνομία.

8. Ένα περιοδικό έχει εικόνες. Πόση δύναμη έχουν οι εικόνες;

Απίστευτη! Έχουν τη δύναμη να συγκινήσουν, να κάνουν τον θεατή να θυμώσει, τα ερεθιστεί, να εντυπωσιαστεί. Έχει όμως και τη δύναμη να παραπληροφορήσει, να παρερμηνεύει, όπως ακριβώς μπορεί να κάνει και ένα κείμενο. Μόνο που στο κείμενο αν είσαι ενημερωμένος μπορείς αντιληφθείς αυτές τις έννοιες. Η εικόνα μπορεί να σε “κοροϊδέψει”.

9. Ένα περιοδικό έχει κείμενα. Τι διαβασες τελευταία και σε επηρρέασε;

Χμ… εδώ ίσως να σοκάρω τους DTPάδες αλλά τα μόνα περιοδικά που διαβάζω είναι εκείνα που περιέχουν κριτικές παιχνιδιών, κι αυτό τείνει να εκλείψει μιας που το διαδίκτυο παρέχει την πληροφορία διαδραστικά. Τα ηλεκτρονικά περιοδικά που κυκλοφορούν και σε έντυπη μορφή στην ουσία είναι μία φτωχή περίληψη του εντύπου (αναφέρομαι για την Ελλάδα). Τώρα κάτι που έχω διαβάσει γενικά και με επηρέασε ίσως; Συνήθως οι ειδήσεις είναι αυτές που με επηρεάζουν και μετά οι συζητήσεις, ο σχολιασμός, ο διάλογος. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο, συμβαίνουν κάθε μέρα τόσα τρομερά πράγματα και δεν μπορώ να επιλέξω το “δυνατότερο” από αυτά.

10. Θες να μας κολακέψεις ξεδιάντροπα;)

Να κολακέψω; Έχει από μόνη της η λέξη αρνητική χροιά, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό που έχετε ξεκινήσει είναι εξαιρετικό! Η συμμετοχή άλλων καλλιτεχνών είναι που το κάνει ακόμα πιο σπουδαίο. Το περιοδικό Trendy Freddy μου θυμίζει αυτά τα βιβλία που αγόραζα ένα σωρό λεφτά από τα βιβλιοπωλεία για να πάρω σχεδιαστικές ιδέες. Το έργο αυτό, πέρα από το ότι διαπιστωμένα η μόνιμη ομάδα σας απαρτίζεται από εξαιρετικούς καλλιτέχνες, έχει δυναμική να ξεπεράσει το ύφος της ανάρτησης και επίσκεψης και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για έναν εναλλακτικό καλλιτεχνικό διάλογο.

Σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα, με την υπόσχεση πως ως επίσημος βραχιολοφόρος συνεργάτης σας θα σας στηρίζω ηθικά και πνευματικά (όσο μπορώ κι εγώ, γριά γυναίκα)

less than a week.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα αυτό το μήνα.
Ισως επειδή είχαμε πολύ δουλειά, ίσως επειδή είχε καλό καιρό, ίσως επειδή τα καφέ αδέσποτα είναι περισσότερα από τα μαύρα. Όπως και να ‘χει όμως, καθώς πλησιάζουμε προς το δεύτερο τεύχος συνειδητοποιούμε πως οι ιδέες είναι σαν τις χοντρές κάλτσες. Μας αρέσουν οι καινούριες. Χρωματιστές και αφράτες.

Η πόλη μας γύρω χριστουγεννιάζεται σιγά σιγά. Γεμίζει κιτσάτα αστραφτερα λαμπάκια και πλαστικά φτηνιάρικα στολίδια. (χμ, συνήθως έτσι περιγράφω και μια θεία μου.)
Μυρωδιές από κουλουράκια, ήχοι από καμπανάκια, σακούλες ZARA, πλανόδιοι μικροπολιτές, το Last Christmas και το ψεύτικο χιόνι φελιζόλ έρχονται να στοιχιώσουν, ε… να στολίσουν ήθελα να πω, τις επόμες μέρες…

Καλή μας εβδομάδα, το Trendy Freddy® Second Issue έρχεται…

“Sally said, meet me by the rivers edge…”

“Κάποιες φορές ξυπνώ στη μέση της νύχτας. Εκεί που κοιτάς το ρολόι να δεις αν είναι αργά το βράδυ ή νωρίς το πρώι. Αλλά στη τελική τι νόημα έχει; Είσαι μόνος σου στο σκοτάδι, στο δωματιό σου. Αλλά δεν είσαι και σίγουρος. Γι’ αυτό διστάζεις να ανοίξεις το φώς. Σε τρομάζει η αλήθεια. Η αλήθεια της μοναξιάς σου. Η αλήθεια της ζωής σου. Έτσι, απλά περιμένεις. Περιμένεις να φύγεις απ’ αυτή τη κατάσταση. Φαντάζεσαι πως μεθαύριο θα είναι όλα καλύτερα. Ονειρεύεσαι γι’αυτό. Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτό το όνειρο. Με αυτή την αυταπάτη.

Κάθε φορά όμως που ο κόσμος σε κοιτάζει, εσύ γυρνάς τη ματιά σου αλλού, ενοχλημένος. Δεν είσαι έτοιμος να αντιμετωπήσεις τίποτα απ’ όλα αυτά. Αισθάνεσαι μικρός. Ανήμπορος. Σου λένε πως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Μια ζωή που χτίστηκε στα “θέλω” των άλλων. Στα αποθυμένα της κοινωνίας. Μια κοινωνίας γεμάτη σκουπίδια, πνευματικά και υλικά. Θέλεις τόσο πολύ να φύγεις από δώ. Απλά να γυρίσεις την πλάτη και να ξεχάσεις τα πάντα. Όλα γύρω σου σε πνίγουν. Σαν τις σκιές που μεγάλωναν στο παιδικό σου δωμάτιο, τότε που κάτω απ’τις κουβέρτες σου είχες δημιουργήσει μια πολιτεία, ένα δικό σου κόσμο.

Μα κάθε και λίγο γυρνάς στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα πέφτεις. Αλλά μαθαίνεις να σηκώνεσαι. Έτσι σου είπαν. Αισθάνεσαι φυλακισμένος, αλλά θα είσαι πάντα ελεύθερος όσο υπάρχει ελπίδα.

Αποφασίζεις λοιπόν να ανοίξεις το φώς. Κλείνεις τα μάτια σου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Το χέρι σου έρχεται σε επαφή με τον διακόπτη. Φώς, σκοτάδι. Εσύ επιλέγεις πότε θα φύγεις απ’το σκοτάδι, που εσύ δημιούργησες απ’τις σκιές των Φόβων σου.

Η ώρα έχει πάει 4. Σε τρείς ώρες ξεκινάει η μέρα μου. Αποφασίζω να σηκωθώ. Ακούω τα σκουπιδιάρικα καθώς ετοιμάζω το καφέ μου. Σήμερα ίσως να περπατήσω μέχρι το γραφείο. Ίσως σήμερα σε πάρω και τηλέφωνο. Να σου πω πως σ΄αγαπώ. Έχω ξεχάσει να στο δείχνω τελευταία. Χωρίς εσένα ίσως να είχα φύγει. Για πάντα.”

Constantine Belias

Find this article in the first issue.